Het begin van het einde

Goedemorgen, we zijn net wakker geworden. Gister goede vlucht gehad, helaas de aansluiting gemist, maar gelukkig mochten we een uur later alsnog mee naar Semarang. Hebben een klein appartemententje voor onszelf gelegen exact in het midden van een kerkhof.. Het klinkt vast spooky, maar er liggen nog tig andere huisjes eromheen dus het lijkt bijna op een doorsnee wijk. Gewoon veel rotzooi, goten naast de weg, waar ratten zich in vervoeren die nog dikker zijn dan de katten die wij kennen, smalle straatjes en heel veel mensen die contact met je willen maken. Renée en ik hebben er een mini-keukentje, -badkamertje en misschien wel het belangrijkste: airco, oh en niet te vergeten, wat vriendjes, gecko's. Het voelt in deze stad als je de buitenlucht instapt na het bezoeken van een winkel of restaurant alsof je de sauna binnenstapt.. Wennen, heel erg wennen. We zijn gisteren en vandaag opgevangen door Ica en haar broertje Bayu, zij hebben ons rond Semarang gereden om ons de eerste indruk te geven van de stad en ons de Indonesische keuken te laten proeven: niks mis mee, met name dat laatste bevalt me tot nu toe erg goed. Al hebben ze hier vele andere Aziatische keukens om uit te kiezen. Eigenlijk komt het allemaal neer op rijst of noodles met wat vlees een smaakie erdoorheen en als je geluk hebt wat groente en dat allemaal voor nog geen 3 euro, ook iets waar niks mis mee is. Goedkoop en lekker/veel eten, dat zijn eigenlijk 2 belangrijke kenmerken hoe je mij misschien wel zou kunnen (moeten?) beschrijven.

Genoeg daarover, op tijd naar bed om de volgende dag zelfstandig de toerist uit te hangen met zijn twee. Vol moed begonnen aan de wandeling richting Sam Poo Kong, een Chinese tempel, best mooi, maar al snel bleek dat wij interessanter waren dan de tempels voor het Indonesisch publiek, wat lichtelijk ging vervelen 'mister mister' 'photo please'. De goede moed was snel verdwenen toen we bedachten dat het gewoon te warm is om als achterlijke toeristen rond te gaan lopen. Wie doet dat nou met temperaturen boven de 30 graden? Wij dus. Stug volhouden om naar de volgende bezienswaardigheid te gaan: Lawang Sewu, het gebouw met 1000 deuren. Het is het voormalig hoofdkantoor van de Nederlandse Indische Spoorweg maatschappij, ofwel, NIS. Een van de vele Nederlandse invloeden welke terug te zien zijn in de stad. Verder blijken dit de enige twee bezienswaardigheden te zijn in de stad, jammer, hier moeten we het de komende 6 toch echt mee doen. Jullie hoeven geen medelijden met ons te hebben hoor, er is genoeg te doen. Zo zijn er in het centrum genoeg ‘shopping malls’ = warenhuizen, waar je heen kan om te shoppen, eten, drinken, een bezoek aan de bioscoop of om gewoon even af te koelen, verder kun je .. ja wat kun je verder eigenlijk doen.. nog meer eten, sporten (is het pan.. ), karaoke zingen (hebben we gehoord), koffie drinken en hopelijk gaan we ’s weekends leuke tripjes doen om te omgeving en haar natuur verder te verkennen.

Vandaag hebben we besloten om ons te mengen in het verkeer, de stad is niet te bereizen met de voetenwagen of fiets. Alternatief is met taxi of een app op de telefoon ‘GO-JEK’, die eigenlijk alles voor je kan regelen: ze brengen je met een scooter of auto van locatie A naar B, bezorgen je eten, kopen tickets voor je of doen je boodschappen, handig! De eerste week verbleven we in de straat van Ica & Bayu, maar straks verhuizen we richting het ziekenhuis, 10 km vanaf het centrum, naar een guesthouse welke op 3 km afstand ligt tot het ziekenhuis. Deze rit is met veel (steile) heuvels en het is hier heet, dus we ontkomen er niet aan om een scooter te huren voor de periode dat we hier stage gaan lopen (6 weken). Deze dag zijn we dus gaan crossen door de stad, nee hoor, grapje, gewoon rustig aan rijden, helemaal aan de linkerkant van de weg (ja ze rijden hier links ipv rechts, dat is ook ff wennen) achter Bayu aan, om te wennen aan de scooter, het verkeer en de manier van rijden. Niks mis mee. De dagen hierna hebben we niemand om achteraan te rijden, dus moeten we het zelf doen. Met Renée achterop en de telefoon in haar hand met Google Maps aan navigeert ze me door de hele stad, goed teamwork dit. We zijn mobiel, yes!

Vrijdagavond had de professor (eindverantwoordelijke voor onze stage hier) ons uitgenodigd om ergens te gaan uiteten, samen met de andere 2 co’s, om ons te verwelkomen in de stad. Dit keer was het vis en, wederom, heerlijk. Daarbij is een hele aardige man met genoeg praatjes, al verstond ie ons niet altijd, dacht ik.. Bij de vraag hoe we naar het restaurant gekomen waren, en we antwoordden: scooter, keek die verbaasd, alsof we gek waren: die gekke Nederlanders maken toch geen grapje? De scooter moest na het etentje toch echt gekeurd worden, dus ik loop er met hem naartoe en wijs ons scootertje aan, hij: deze? Ik: ja, hij: ooohh dan is het goed, als je je helm maar altijd draagt, ..als je maar niet op zo’n scooter gaat zitten (al wijzend naar een groot apparaat met manuele versnellingen).

Al eerder deze dag had Ica ons meegevraagd naar een Indonesisch trouwfeest, die zaterdag middag zou plaatsvinden (blijkbaar is het gewoon prima om allerlei mensen mee te nemen naar een trouwfeest). Uiteraard zeiden we ja, dus zaterdag de netste kleertjes aan die we bij ons hadden en zonder verwachtingen daar naartoe. We kwamen aan bij een mooi groot gebouw, waar misschien wel een man of tweeduizend in zouden passen. Al snel belandden we in de wachtrij, om het bruidspaar en hun ouders te feliciteren, handje geven, gefeliciteerd bruidspaartje en weer in de wachtrij. Ja dat is nou hetgeen wat ze doen op een trouwfeest: eten, eten en nog eens eten. Verschillende buffetjes waar je kon aansluiten, prima gegeten daar, wel staand zonder statafel, maar dat deed iedereen, heel handig als je een stuk vlees wilt snijden. Een zanger en zangeres die voor pietsnot een optreden gaven, gezien niemand bezig was met hen, best zonde eigenlijk, en er moesten natuurlijk foto’s worden gemaakt van het bruidspaar met al hun familie, vrienden en kennissen (en dus ook met ons, als vage kennissen). Dit is dus totaal iets anders dan een trouwfeest die wij kennen, daar moet het bruidspaar 2 uur lang op een podium staan, handjes schudden en poseren voor foto’s, terwijl hun gasten diezelfde periode eten in hun mond aan het proppen zijn, nou ja, als ze het buffet een paar keer langs zijn gegaan, gingen ze naar huis, want meer is het niet. Er werd niet eens een dansje gemaakt. Bijzonder om een keer mee te maken. Ze zagen er trouwens wel mooi uit samen.

Zaterdagavond nog naar Chinatown geweest, ..die zijn trouwens ook echt overal te vinden.. en daar weer lekker gegeten, ons toetje was zeker noemenswaardig: een pannekoek met chocolade (hagelslag, oh dat hebben ze hier ook gewoon!) en kaas, lekkere combi! Zondag en maandag niet zoveel boeiends gedaan, we komen hier uiteraard om stage te lopen, maar we hoeven ons pas dinsdag te melden. Dinsdagochtend met zijn vieren op twee scooters (de anderen hebben er toch ook maar een gehuurd voor deze periode), over de rustige weg op de campus, richting het ziekenhuis. We komen aan bij een prachtig ziekenhuis, geopend per januari dit jaar, ook binnen is het mooi, maar er loopt niemand rond op personeel na? Geen patiënt te verkennen, hmm.. dat verklaard waarom het zo rustig is op de weg. Ons ziekenhuis is gelegen buiten het centrum en niet te bereiken via openbaar vervoer, de patiënten verkiezen toch liever een van de 10 of misschien wel 20 bereikbare ziekenhuizen in het centrum boven het ziekenhuis waar wij stage in gaan lopen. We zijn er ontvangen door onze supervisoren en de rector van het ziekenhuis om kennis met ze te maken en al snel werd duidelijk dat het een prachtig nieuw ziekenhuis was, maar niks te doen. Ook dit bleek tijdens de rondleiding, alle afdelingen waren zo goed als leeg en ze schatten dat er 40 van de totaal 500 beschikbare bezet waren (volgens mij waren het er toch echt minder, misschien telde de gecko’s ook wel mee). Wat moeten we dan doen hier???? Gelukkig hebben ze ook nog een polikliniek waar wel wat patiënten zaten te wachten en we mogen na het spreekuur onze uren uitzitten op de spoedeisende hulp, bekend terrein voor ons. Ze verwachten dat het ziekenhuis in december vol zal runnen, wat wil zeggen dat het de komende weken langzamerhand drukker gaat worden. We wachten in spanning af! Heb er zin in om de handen uit de mouwen te steken en te gaan werken / leren in een omgeving als deze. Tropische ziekten, infecties die in Nederland niet of nauwelijks meer voorkomen, maar ook de doorsnee ziektebeelden die wij ook kennen, noem het maar op, daar ben ik voor gekomen en ik heb er de vertrouwen in dat we veel zullen opsteken hier, is het niet in de komende 6 weken in het gloedje nieuwe ziekenhuis, dan is het wel in de 6 weken erna, wanneer we elders worden gestationeerd.


Bedankt voor het lezen, een volgend verslag zal volgen
(denk ik)